محرم خاطیره لری 3
+0 به یه ن
نویسنده : علی اکبر رحمانی
بجنورد لهجه سینه چئوران : سالاریان
در زما ننوجوانی ما، در ماه محرم به حسینیه رفتن قدری متفاوت بود. چون بچه و نوجوان بودیم همیشه جای مان از بزرگترها جدا بود و بعضن وقت شام یا همان حلیم خوردن، قاشق به مانمی رسید و اگر هم می رسید، دسته آنها شکسته بود چون روحی بعبارتی دیگر از جنس روی بودند.
روی این خاطر، اکثر بچه ها در این ده شب، قاشقی را در جیب بغل کت خود می گذاشتند که راحت باشند و البته آنهایی هم که میانه شان با غذای شیرین خوب بود داخل کاغذ یا پلاستیک، مقداری شکر نیز به همراه خود می آوردند برای ریختن روی حلیم!
روزی سر کلاس مشغول درس و مشق بودیم و سرمان سخت روی دفتر و کتاب بود. آقا معلم گفتند : بچه ها یک خودکار به من بدهید. در اینگونه مواقع معمولن چندین خودکار سوی معلم دراز می شد. من هم سریع خودکاری از جیب بغل کتم در آورده و بسوی معلم دراز کردم. یک آن همه ی بچه ها زدند زیر خنده! چون اشتباهی بجای خودکار، قاشق حلیم را سوی معلم گرفته بودم!
محرم خاطیره لری (3)
بزیم یئنی یئتمه چاغمیزده، محرمده حسینه یه گئتمه وختئ بیر آز فرقئ بارئدی، چون کئ چاغا و یئنی یئتمه ایدی، همئشه بیزیم اوتیران یئریمیز کاته لرین یئریندن آیری ائدی و بعضن شام وقتئ یا شو حلیم یئمه وختئ قاشق بیزه یئتیشمه سیدئ و ایر هم یئتیش ائدی بئلئ سنیق یا ده روحی ایدیلن. بو خاطره یه، چوخلو چاغاله، بو اون گئجه ده، بیر قاشق قولتوق جیب لریینده قویردلن تا حلیمئ راحت یئسینلن. البته، اونلا کئ دادلی یئمه لی ایلن، بیز آز شکر کاغاذ یا پلاستک کیسه ایچینده ائزلرینن گتیرردیلن و حلیمینگ ایستئ نه سپردیلن!
بیر گئین کلاس ده درس و مشق نن مشغول ایدی و باشبمیز دفتر کتاب لریمزینگ ایستین ده چوخ چتین شولوغ ایدی کئ آغا موعلیم بویوردیلن : آی چاغاله منه بیر قلم بئرین.
معمولن بوجور چاغلرده، نئچه قلم موعلیم طرفئ یه قد چکردی، من هم تئزراق بیر قلم جیبیمدن چیغاردیم و موعلیم سارئ اوزالتیم. فورا چاغاله گیله گیله منه باخدیلن. دیمه کی من قلمینگ یئرنه حلیم یئمه قاشقو موعلیم سارئ اوزالتانمیشم!
