کسدئ اشرار-ی-ده نی سۇ یوْلۇنێ

سۇسۇز سقّانینگ، ساغ قولۇنێ

سللتدئ ساغین -وْ- سوْل قوْلۇنێ

شب نهم محرم  شب تاسوعا بنام حضرت اباالفضل العباس (ع(

شب ستاره ۳۴ ساله آسمان کربلا و بزرگ ترین یار و یاور اباعبدالله الحسین (ع). عباس یعنی چهره درهم کشیده و این نام نشان از صلابت و توانمندی سقای کربلا دارد. او فرزند امام علی (ع) و برادر اباعبدالله الحسین (ع) بود، با این حال هرگز برادر خود را به نام صدا نزد. حضرت اباالفضل العباس (ع) این ادب و فروتنی را تا لحظه آخر بر خود واجب می دانست. او بهترین الگوی رشادت بود. زیرا پرچم دار سپاه بود و پرچم را به دست رشیدترین و شجاع ترین افراد لشگر می سپارند. او به اندازه ای محو یار شده بود که بر امواج دل انگیز آب روان، لب های خشکیده محبوب خود را در نظر آورد و داغ تشنگی را از یاد برد. رشادت، وفاداری و فروتنی حضرت عباس بن علی (ع) یکی دیگر از برگهای زرین عاشورا است که همه را به شگفتی واداشته است.

حضرت عباس (ع) را قمر بنی هاشم نیز می نامیدند، چون صورتش مانند ماه درخشان و وجیه المنظر بوده! نوشته اند در شب تاریک صورتش چون ماه می درخشید!

حضرت عباس (ع)  34  سال(در جایی 38 سال نیز ذکر کردند) عمر نمود، او در صفین 15 تا 17 سال سن داشت. هنگام شهادت پدرش 18 سال داشت و و در واقعه کربلا 34 ساله بود .

روز عاشورا همین که صدای (هَل مِن ناصر ٍ ) برادر  را شنید، فرمود : برادران کوچک من میل دارم شما زودتر از من سید و مولای خود را یاری کنید. آن ها هر یک به میدان رفتند و پس از درگیری تلفات زیادی به دشمن وارد آوردند و به قدر توانایی خود میراث شجاعت پدر را ابراز نمودند تا اینکه به شهادت رسیدند .

از جمله اوصاف حضرت عباس (ع)، سپهسالاری، علمداری و سقا بودن می باشد. او را از کودکی سقا می نامیدند .

مین نفر دعواده اولسا افسر صاحب هنر

رسم دعوا دور علمداری گوزتلر دسته ‌لر

تابونون نعشینه دیمزلر بولون بو مطلبی

یخسالار آتدان ولی دوغرالاّرصاحب منصبی

(اگر در یک جنگ و نزاعی، هزار نفر از افسران کار آزموده و متخصص هم که وجود داشته باشند.

باز هم از رسم‌ها و قانون‌ها‌ی جنگ است که نگاه‌های همه دسته‌ها و لشکرها به علمدار است.

اگر یک سربازی در جنگ بر زمین بیفتد، دیگر هیچ کس با نعش و جنازه او کاری ندارد.

ولی اگر یک صاحب منصب و علمداری را از اسب بر زمین بیندازند جنازه او را نیز رها نخواهند کرد و بر سرش می‌ریزند و تکه تکه‌اش می‌کنند) .(دوبیتی از مرحوم رسول ترک(

حضرت ابالفضل (ع) در روز عاشورا به جهت رفع تشنگی فرزندان و اصحاب که در خیمه گاه بودند، روانه نهر علقمه شد و همانجا بعد از اینکه مشک را آب نمود ،محاصره شد و دو دست نازنینش از بدن جدا شد(دستان حضرت عباس (ع) در بیرون حرم آن حضرت به خاک سپرده شده که در حال حاضر بارگاه کوچکی نیز در آنجا موجود می باشد)  . سپس با ضربه عمود آهنین به سر مبارکش او را به شهادت رساندند .( بر بال ملائک، تالیف محمودرضا ذکاوت (

 من عباسم منه دریالار ییغلار،

سوسوز احوالیمه سقالار ییغلار

منیم احوالیم ییغلاتدی حسینی،

وفالی نوکره مولالار ییغلار