جیک جیک جیک. یانی : ایچ، ایچ، ایچ دانی ایچ

نویسنده : مریم گریوانی

قدیم ها به بچه ها چای نمی دادند، می گفتند اگر بچه چای بخورد معتاد می شود. دوروبر چای که جمع می شدند، یک حبه قند می دادند و بچه ها عقب می رفتند.

مادر خانواده باید سفره قند را در بالاترین نقطه خانه، لای بوغ بندها، بالای تاقچه و رف ها و یا در صندوق قاییم می کرد، درش را زنجیر می کرد. وگرنه ته اش را در می آوردند. با اینهمه بچه توی هر خانه اگر خانم مارپل هم می آمد، نمی توانست سارق قندها و آبنبات ها را پیدا کند.

پدر همه بچه های بزرگتر را قانع کرده بود که چای نخورند، ولی حسن، پسر ته تغاری را نتوانسته بود و هی چای می خواست. گنجشگ توی حیاط، روی درخت داشت می خواند. پدر خواست از طریق زبان پرنده ها به پسرش بگوید چای نخورد. گفت:) اوغول جان قولاق آس، بو قوشیم دئیه ایشمه) یعنی، پسر جان گوش کن، گنجشگ هم میگه نخور. می گه جیک، جیک، جیک. یعنی ایشمه، ایشمه، ایشمه. ( نخور، نخور، نخور). حسن رفت کنار پنجره ایستاد و گوشهایش را تیز کرد و گفت : نه بابا میگه جیک، جیک، جیک جیک جیک. یعنی ایچ، ایچ، ایچدانه ایچ. (بخور، بخور، سه تا بخور)

تورکچه یازی :

قدیم چاغدا چاغالارا چای بئرمی یَردئلنَ . دئیردئلن چای چاغانئ نشیئی ائدییَ. چاینگ دوره سینه کی چاغه له ر یئغئللردئلن بیر دنه قند بئرردئلن. چاغه له دالی چکلردئلن.

انه له گره قند سرفنه بیر بلن یئردَه قویردئلن. بوغ بنلرینگ لایئنده، یا رفینگ ایستینده کی چاغه لرینگ اللره یئتیشمه سین.

یا صاندئقَه سالردئلن و ائیشیینئ زنجیر ایدردئلن. اَینَه چاغه له تینه چئخارتردئلن. بو همه چاقه نن کئ هر ائوده باری دی خانیم مارپولم گلِه سین گنم بیل مییردی کِیم قندلری و آنات لری کِتررئدی.

شو قدیم دورده، حسنینگ آتسی تام چاقه لن نی قانع ائدودِی کی چای ایچمه سیلن. ولی بو حسن آخر کشته باشارمیودئ هی چای ایستییردی.

قوش حوالیده درختینگ ایستِیندَه اوترودی و اوخیردی. حسن نینگ آتسی ایستیه قوشو و جمندنگ دیلینن اوغولونه دِئسین کی چای ایشمه. دیِه : اوغول جان قلاق آس بو قوشم دیه ایشمه. دیه: جیک جیک جیک. یانی ایشمه ایشمه ایشمه.

حسن گِئدیه درچه نینگ قیراقینده دوریه و یاخشی قولاغ آسیه و دئدی : یو، به بو، بو قوش دیه جیک، جیک، جیک جیک جیک. یانه ایچ، ایچ، ایچ دانی ایچ .