شعر ترکی با لهجه بجنورد

شاعر : ؟؟

منبع : کانال ارکان در تلگرام

ویراستاری و فونوتیک نگاری : اسماعیل سالاریان

❤ من ❤

گئجه لر آی کی چئخده، من سنئ آی گئرردئم

گِئجه لَه آی که چِخَن دَ،من سَنِه آی دَ گِئرَر-دِم

شب ها هنگامی که ماه بیرون می آمد، من تو را در ماه می دیدم

سن بیلردینگ کی بو ایش چئن نوفدئر داغه چئخدئم

سَن بیلَردِنگ که بُ ایش چِن نُقَدِر داغَه چِخَر-دم

تو می دانستی که برای این کار ، چقدر به کوه می رفتم؟ (در می شدم)

دامینگ ایستئنده یاتردئم تا یاخئندن سنئ گئریم

دامِنگ ایستِن دَ یاتردِم تا یاخِن دَن سَنه گئریم

پشت بام می خوابیدم تا از نزدیک تو را ببینم

سن نمه ایستیه نگ گنم مندن، گل سنه جانیمی بئریم

سَن نَمیستینگ گَنَم مَن دَن،گَ سَنه جانِمِه بئرِیم

تو باز چه می خواهی از من ؛ بیا تا جانم را به تو بدهم

کیچه باغدن کی کئچردینگ من اولردیم یاش و سن گئز

کیچَه باغ دَن که گِئچَردِنگ مَن اُلَردِم یاش و سَن گِئز

از کوچه باغ که می گذشتی ، من اشک می شدم و تو چشم

گئزلرینگ یاشلی اولردی ، من دئییردی مینگ سانی سئز

گِئز لَرنگ یاش لِه اُلَردِ،مَنَه دییَردِ مِنگ سانِه سِئز

چشمانت اشکی می شد و به من هزاران حرف می گفت(می زد)

سن کئچردینگ و گئدردینگ، من اولردیم سنه شیدا

سَن گِئچَردِنگ و گِدَر دِنگ، مَن اُلَردِم سَنَه شیدا

تو رد می شدی و می رفتی و من واله و شیدای تو می شدم

ایره ییم گورگورپب ائدردئ، باشیمه گلردی غوغا

ایرَیِم گرب گرب اِئدَر- دِ باشِمَه گَلَردِ غوغا

دلم (قلبم) به طپش می افتاد و به سرم غوغا و سرو صدا می آمد

گئزیمی یوله تیکردیم سن چئن آتدن دیشردیم

گِئزِمه یولَه تیکردِم سَنیچن آت دَن دیشردِم

چشمم را به راه می دوختم،( و) برای تو از اسب پیاده می شدم

 

آتینگه من یالوارردیم، گینیگ آلین لین بیشردیم

آتِِنگه مَن یال وارَردِم ،گینِنگ آلن لِن دَ بیشَردِم

به اسبت تمنا می کردم(و) در مقابل آفتاب داغ پخته می شدم

یادینگه گل یه اکین له سن گئدردینگ کئنه یولدن

یادنگه گَل یَه اُگین لَه سَنِ گِدَردِنگ کِئنَه یول دَن

آن روزها یادت می آید تو از راه کهنه* می رفتی

منئ آواره سن چئن تا لدیم آلمه، شو قولدن

مَنِه آواره سنیچِن تاش لَدِم آلَمَه ، شُ قول دَن

من آواره از همان سمت، برایت سیبی انداختم

سن گئچردینگ و گئدردینگ، من گئزیم سنده،قالردئ

سن گئچردِنگ و گِدَردِنگ ،مَن گِئزِم سَن دَ ، قالَر دِ

تو رد می شدی و می رفتی و من چشمم در تو می ماند

اوترردیم من یولینگده، بو بالینگ گئزدن قاچردئ

اُتِرَردِم مَن یولِنگ دَ، بوی بالنگ گِئز دَن قاچَردِ

می نشستم در راهت، قد و قامتت از مقابل چشمانم محو می شد

قئرخ باهار کئشدی او گیندن و من، یادینگده بارم

قِرخ بُهارگِئش دِ اُگین دَن و منَ ،یادِنگ دَ بارَم

چهل بهار از آن روز گذشت و من به یادت هستم

نمه فرق ائددی سن چئن کی گئرینگ منم بارم

نَمَه فرق اِئد-دِ سنیچن که گِئرَنگ مَنَم بارَم

برای تو چه فرقی کرد که ببینی من هم هستم

خار ایر خاردی، گنم بیر گینی چئن ایشه گلی یه

خاراگر خوار دِ، گَنَم بیر گینِه چِن ایشَه گَلیَه

خار اگر خوار است باز هم برای یک روز به کار می آید

نمه ائدینگ من چئن ایندئ یه چن گئزه گلیه

نَم اِئدِ د دَنگ مَنیچن ایندِه یَچَن گئزَه گَلیَه؟

برای من چه کردی که تا حالا به چشم می آید؟

امما بیل بویوی به لند، گئزی قشنگ، من سنه قول بئرودیم

اما بیل بویِه بَلَند، گِئزِه قشنگ ،مَن سَنَه قول بِئرودِم

اما بدان (ای) زیبا چشم ، بلند قد (که)من به تو قول داده بودم

سنم امما من چئن یانیمده دیل بئرودینگ

سَنَم اما مَنیچِن ،یانَم دَ دیل بئرودِنگ

تو هم اما پیش من، برایم زبان (قول) داده بودی

سن گئدینگ یولینگه منم گئددیم ائز یولئمه

سِن گِدِ د دِنگ یو لِنگه مَنَم گِد دِم ایئز یولِمَه

تو به راه خودت رفته ای ، من هم به راه خودم رفتم

امما بیر گین گئردینگ کی من دورئددم قولئمه

اما بیرگین گِئرَرنگ کِه مَن دُرِد دَم قولِمَه

اما روزی خواهی دید که روی قولم ایستاده ام!