هفت سین عربی در دوران پارسیان باستان

در سالهای اخیر ، با فرارسیدن عید سال نو شمسی در ایران جنبش هفت‌سین گذاری به راه افتاده است. برخی رسانه‌های فارسی‌زبان ایران و ناسیونالیستهای ایرانی-پارسی نیز در اقدامی همسو ، آیین هفت‌سین گذاری در ایام عید سال نو که عبارت است از چیدن نمادین هفت چیز که با حرف "س" شروع بشود را به دوره‌ی باستان و پیش از اسلام مرتبط می‌دانند. این در حالی است که پدیده‌ی موسوم به "هفت‌سین" که از دو کلمه‌ی "هفت" و "سین" تشکیل یافته این است که فارغ از عدد هفتی که در میان همگان خوش یمن شمرده شده است، تلفظ "سین" برای نام دوازدهمین حرف از الفبای عربی در دوران پس از اسلام و رفته-رفته با تعالیم عربی-دینی به ممالک موسوم به کشور ایران کنونی راه یافته است و بعدها و به تدریج در فارسی نیز این چنین جا افتاده است. بنابراین فرضیه‌ی "هفت‌سین باستانی" که مربوط به پیش از اسلام باشد در همان ابتدای به ساکن ترمزش کشیده می‌شود و دیگر به ریشه‌یابی‌های مشابه و دیگر نظریات نمی‌رسد و در اینجاست که "قضیه‌ی چه کنم چه کنم؟" آغاز میشود. ... اما مسئله در اینجا تمام نمی‌شود بلکه تعدّد این سین ها که گاه به عدد 20 و حتی بیشتر هم می‌رسد و از میان آنها هفت‌تایش بطور سلیقه‌ای انتخاب می‌شوند نیز خود بحثی است که فلسفه‌ی آن در دوره‌ی معاصر را با سوال بی پاسخی مواجه می‌سازد.

هفت‌سین و این همه سین؟! :  سی، سماق، سرکه، سنبل، سکه، سنجد، ساعت، سبزه، سپستان، سوهان، سوسن، سرمه، سمنو، سنگک، سبزی، سیاهدانه، سیب، سپند، ...، ... ؟!

منبع : قارپوزخند : اینجا