فارسی " زبان ملی " همه ایرانیان نیست، زبان ملی قوم فارس است

 

کشور ایران از ملت ها، ملیت ها و اقلیت های ملی مختلفی که دارای وجوه مشترک و وجوه متفاوتی می باشند تشکیل شده است. البته این غیریت و متفاوت از هم بودن لزوما به معنی جدایی نیست. از این وجوه متفاوت یکی نیز زبان و در نتیجه ملیت، هویت و تعلق ملی افراد و گروه ها است. از آنجائیکه در ایران نیز، مانند بسیاری از کشورهای خاورمیانه و جهان اسلام، زبان معیار اصلی تعریف ملت، هویت ملی و بازشناسی تعلق ملی افراد و گروه ها می باشد، نتیجه چند زبانه بودن جمعیت ایران، لاجرم چند ملتی بودن مردم این کشور خواهد بود.

در خاورمیانه، دو گروه انسانی که زبان تاریخی همدیگر را متقابلا، بدون واسطه مترجم و به راحتی نسبتا قابل قبولی درک نمی کنند متعلق به دو گروه ملی جدا شمرده می شوند. به زبانی ساده تر در ایران، دو گروه انسانی دارای زبانهای مادری متفاوت، دو ملت متفاوتند؛ مانند ترکها و فارسها در ایران که بی هیچ شک و شبهه ای نه بخشی از یک ملت واحد، بلکه دو ملت کاملا متشخص و جدایند. 

می باید از سراسری نمایان زبان فارسی پرسید چگونه است این زبان که صرفا بومی هفت استان از ٢٩ استان کشور، آنهم به طور متمرکز در شرق و مرکز کشور است زبانی سراسری می باشد، اما زبان ترکی که احتمالا به جز دو استان بلوچستان و ایلام در سراسر سطح کشور حضوری تاریخی و پراکندگی ای طبیعی دارد، زبانی محلی است؟ 

متن کامل این مقاله را در ترکشناسی ( ایتجا ) مطالعه فرمایید