مشروعیت بخشی به پ.ک.ک و پژاک تا کی؟

 

دورنانیوز - سرویس سیاسی و اجتماعی (اینجا) : پژاک و پ.ک.ک ، امروزه تبدیل به مظهر توسعه طلبی، خشونت، جنایت، قتل، کشورگشایی و تفرقه اندازی شده و هرگونه اعطای مشروعیت به آنان مساوی است با پایمال ساختن خون شهدایی که در راه دفاع از خاک و وطن در برابر این تروریست‌ها، جان خود را فدا نموده‎اند.

به گزارش دورنانیوز، ماهیت و باطن تروریستی و ضدبشری گروهک «پ.ک.ک» و شاخه‌های ایرانی و سوری آن («پژاک – کودار» و PYD) بر کسی پوشیده نیست. چرا که این گروهک و تمامی شاخه‌های منشعب از آن با قراردادن اصول و روش‌های جنایت‌کارانه و قرون وسطایی به عنوان خط مشی و نقشه راه جهت تحقق اهداف و امیال اربابان غربی خود در راستای ایجاد ناامنی در خاورمیانه و درگیر ساختن ملل مسلمان با یکدیگر و تجزیه کشورهای بزرگ اسلامی نظیر ایران، ترکیه، سوریه و عراق؛ تاکنون جان هزاران شهروند بی‌گناه را گرفته و همچون غده‌ای سرطانی در منطقه ریشه دوانده‌اند. غده‌ای که آمریکا، اسرائیل و کشورهای اروپایی نظیر آلمان نقش به‌سزایی در تجهیز و حمایت از آن داشته و به بهانه‌های مختلف همچون مبارزه با داعشی که آن را نیز خود تشکیل و به جان منطقه انداخته‌اند، انواع و اقسام سلاح‌های پیشرفته را در اختیار این تروریست‌ها قرار داده و امروز شاهد آنیم که لوله اسلحه این نوکران حلقه به گوش غرب به سمت سربازان بی‌گناه در ایران، ترکیه و… گرفته شده و روزی نیست که خبری در خصوص شهادت جوانان پاک و معصوم این خطه در مرزها توسط یاغیان و اشرار منتسب به پ.ک.ک و پژاک به گوش نرسد.

چند روز پیش بود که در منطقه مرزی خوی با ترکیه، تروریست‌های وابسته به پژاک با سپاهیان وطن درگیر شده و در نتیجه آن دو تن از رزمندگان جوان ایرانی به درجه رفیع شهادت نائل آمده و دو تن دیگر زخمی شدند. در هفته‌های اخیر نیز پژاک که ادعای مبارزه با داعش را داشته و خود را حزب حیات (!) و آزادی (!) می‌نامد، به یک پاسگاه در ماکو حمله‌ور شده و با آرپی‌چی آن را مورد هدف قرار داد. و یا در ماه گذشته خبری مبنی بر حمله این گروهک تروریستی به پاسگاهی در مریوان و شهادت چند تن از سربازان ایرانی منتشر و موجی از اندوه و ناراحتی را در سطح کشور به راه افتاد. حوادث اخیر ترکیه و حملات گسترده تروریست‌های پ.ک.ک به نظامیان، به خاک و خون کشیدن شهروندان عادی و ایجاد جو شدید امنیتی و رعب و وحشت در مناطقی از این کشور نیز نمونه‌ای کوچک از اقدامات ضد بشری این جانیان است.

اما در این میان بودند رسانه های وطنی و غیروطنی که با سرپوش نهادن بر خوی تروریستی و ضدانسانی پ.ک.ک و پژاک، آنها را پشت القابی چون شبه نظامی، حزب کارگران، حزب حیات و آزادی (!)، نظامیان کرد و… پنهان ساخته و از رسوا شدن آنان در نزد ملت ایران جلوگیری به عمل آوردند! بی‌بی‌سی فارسی، صدای آمریکا و… بدون حتی یکبار استفاده از لفظ تروریست، اعضای این گروهک‌ها را جنگجو معرفی نموده و به نوعی به آنها مشروعیت حمله و دفاع از خود، اعطا نمودند، و رسانه‌های کشور نیز با سانسور نام این یاغیان و بسنده کردن به الفاظی چون اشرار، ضدانقلاب و… نگذاشتند تا خوی آنها بیش از پیش برای ملت ایران آشکار شود.

حتی برخی مسئولین و نمایندگان محلی پا را فراتر از این نهاده، و در اظهاراتی عجیب و ناباورانه، اظهار داشتند حملات صورت گرفته در مناطقی نظیر ماکو نمی‌تواند کار پژاک یا پ.ک.ک باشد! باید از وی پرسید، آیا به غیر از این دو گروهک، آیا گروهک‌های تروریستی دیگری در منطقه حضور دارند؟ نکند حمله به پاسگاه‌ها و به شهادت رساندن سربازان بی‌گناه ایرانی، کار ببرهای تامیل سریلانکا یا طالبان افغانستان است؟

یا در جریان حملات مکرر گروهک تروریستی پ.ک.ک به اتوبوس‌ها و کامیون‌های ایرانی در ترکیه و در نتیجه کشته و زخمی شدن چند هموطنمان، رسانه‌های کشور بدون حتی اشاره‌ای کوچک به پ.ک.ک، این حملات را به گروه‌هایی ناشناس نسبت دادند!

به راستی هدف از این سانسورها چیست؟ چرا رسانه‌های داخلی و برخی رسانه‌های فارسی زبان فعال در غرب در پی تلاش برای مشروعیت بخشی به پژاک و پ.ک.ک هستند؟ مگر همین ها نیستند که سالانه صدها رزمنده کشورمان را به شهادت رسانده و ناامنی را برای مناطق مرزی کشور به ارمغان آورنده‌اند؟ چرا باید به جای رسوا ساختن آنان از طریق رسانه‌ها، بر روی جنایات آنها سرپوش گذاشت؟

پ.ک.ک و یا پژاک همان گروهک هایی هستند که با تقویت و ترویج ناسیونالیزم افراطی کردی، ترسیم نقشه کشور خیالی و اسرائیل مانند کردستان بزرگ و اشاعه فرهنگ مبارزه مسلحانه در میان کرد زبانان، خاورمیانه را درگیر یک جنگ فرسایشی که نتیجه‌ای جز افزایش تفرقه و اختلاف در میان امت اسلام و کاشت بذر کینه، کدورت و تنفر قومی و تبدیل آن به درختی تنومند نداشته و کار به جایی رسیده است که این یاغیان در مناطقی نظیر سوریه و با هدف توسعه طلبی ارضی و کشورگشایی، دست به پاکسازی قومی اعراب و ترکمانان زده و هزاران سوری را آواره کشورهای مختلف نمودند.

پژاک و پ.ک.ک، امروزه تبدیل به مظهر توسعه طلبی، خشونت، جنایت، قتل، کشورگشایی و تفرقه اندازی شده و هرگونه اعطای مشروعیت به آنان مساوی است با پایمال ساختن خون شهدایی که در راه دفاع از خاک و وطن در برابر این تروریست‌ها، جان خود را فدا نموده‎اند.

کاری با رسانه‌های فارسی زبان غربی نداریم، چرا که ذات پلید و مکارانه آنان بر همگان روشن است. اما روی سخنمان با رسانه های کشور است. رسانه‌هایی که این روزها هدف و رسالت اصلی خود در قبال ایران و ایرانی را فراموش کرده و وارد بازی باخت – باخت شده‌اند، باید به آنها یادآور شد که راه بس اشتباهی را در پیش گرفته‌اند و لازم است تا با بازنگری در سیاست‌های کاری خود، مشروعیت بخشی به پ.ک.ک و پژاک را متوقف و به رسالت حقیقی خود که همانا رسوا ساختن این معاندین در نزد ملت می‌باشد عمل نمایند.