جیله گئدن نن سورا نمه قالار شاخا دان :

چه ماندنی دارد برای شاخه پس از رفتن ریشه. این حدیث و مثل ترکی سخنی از امیر المومنین امام علی (ع) در باره ریشه اصل و نسب و هویت و نژاد انسان هاست. امام (ع) می فرمایند : ما بقاء فرع بعد ذهاب اصل؟ (غرر الحکم باب الاصل – حیث 6).

بحث ژن و ژنتیک و نژاد فقط در حوزه و محدوده علوم بیولوژیکی است و خلط این مبحث با مسائل علوم انسانی از جمله زبانشناسی، جامعه شناسی و تاریخ، فقط و فقط نشان از بیسوادی و نژاد پرستی حامیان این طرز تفکر را دارد. چه که در مفهوم گروه های ملی و طبقه بندی و اساس بندی آنها امروزه فاکتور نژاد به جز تعداد بسیار کمی از کشورها نظیر ژاپن و شاید کره جزو عوامل اصلی و تعیین کننده برای تعیین ملیت به حساب نمی ایند.

معیار اصلی و عامل تعیین کننده “ گروه ملی ”٬ در درجه اول و عموما “ تعلق زبانی ” اعضای آن گروه انسانی است.

فاکتورهای بعدی نظیر مذهب مشترک و فرهنگ مشترک و تاریخ مشترک تنها بعد از این مرحله معیاری برای تعیین گروه های ملی اند.

بر این مبنا در ایران دو گروه انسانی که به دو زبان متفاوت صحبت می کنند عضو دو گروه ملی متفاوت اند، مانند فارس ها و ترک ها.

زبانی که در تشکل یک ملت و تعریف هویت ملی اش از آن سخن می رود زبان سنتی، تاریخی، مادری و اول گروه انسانی مورد مطالعه است نه زبان دوم افراد، زبان خارجی و یا زبان رسمی و دولتی کشورها.

ادامه این مقاله در لینک زیر : اینجا