گناه بزرگ تشکیل دهندگان فراکسیون مناطق ترک نشین ایران : رسمیت دادن به هویت ترکی در ایران!!

تیمور نصیر :

تاسیس فراکسیون مناطق ترک نشین برای اولین بار در مجلس دهم موجب شادی و شعف در میان مردم این مناطق و در مقابل خشم و اعتراض در میان برخی منجمله سلطنت طلبان ، پان ایرانیستها، محفل آذری ها و و بخشی از اصلاح طلبان گردید.

گرچه مقداری از واکنش ها قابل پیش بینی بود ولی حجم و شدت عکس العمل محافل فوق تا حدودی دور از انتظار بود. با توجه به سابقه تشکیل چنین فراکسیون هائی منجمله فراکسیون نمایندگان کرد که طبیعتا باید حساسیت حتی بیشتری را برمی انگیخت و فقدان واکنش های مشابه، ذهن آدمی در تحلیل چرائی واکنش های متفاوت در خصوص دو موضوع یکسان به سمت عللی غیر از استدلال های مخالفان تشکیل فراکسیون مناطق ترک نشین رهنمون می شود.

چیزی که برخی از آن به عنوان شوک سیاسی و خلاف مصالح ملی_ اسلامی ( صادق ملکی در ایران دیپلماسی)، جدال با وحدت ملی و خلاف آمد تاریخ ایران و موازین قانون اساسی و موجد تنش های قومی و قومیت سالاری ( سیامک سپهرنیا در روزنامه ستاره صبح)، و در نهایت اقدامی واگرایانه در جهت سست نمودن اتصال حلقه های زنجیر هویت ایرانی و بسترساز واگرائی ملی از پیکره ایران بزرگ و متحد ( نامه گروهی از پژوهشگران تاریخ و تاریخدانان در واکنش به طرح تاسیس فراکسیون ترک زبانان در مجلس، به علی لاریجانی) نام برده اند.

سرفصل استدلال همه ی مخالفان حول محور "ترویج اقدامات واگرایانه قومی" و " تجزیه ایران" دور می زند حال آنکه گستردگی پیوستگان به فراکسیون از تمامی مناطق ترک نشین مرکزی ایران منجمله استانهای خراسان، تهران، البرز، فارس، کرمان و کهکلویه و بویر احمد نقش بی بدیل ترکان در تاریخ گذشته و معاصر ایران، پایه ی استدلالشان را سخت سست می نمایاند آنچه که شاید خود مخالفان نیز در دل بدان اذعان داشته باشند. کما اینکه در در سوابق تمامی نمایندگان شرکت کننده در فراکسیون اعم از اصولگرا و اصلاح طلب و مستقل که همگی از فیلتر شورای نگهبان و مراجع نظارتی گذشته و دارای سوابق انقلابی می باشند کمترین نشانه ای از اتهامات مخالفان دیده نمی شود.

به نظر می رسد آنچه موجب واکنش های شدید و دور از انتظار محافل فوق الذکر گردیده نقش فراکسیون در از محاق در آمدن عنصر ترک در تاریخ معاصر ایران و دست زدن به میوه ی ممنوعه بوده است. اعتقاد دارم تاسیس فراکسیون با نامی غیر از نام فعلی و بدون اشاره به کلمه ترک نمی توانست چنین حساسیت هائی را بیافریند.

بر اساس پیش بینی و تلقی نظریه پردازان و معماران ایران مدرن معاصر  و پروژه ملت سازی آنها در آغاز قرن معاصر شمسی، این کشور باید به تدربج به سمتی حرکت می کرد که در خلال آن ملت یکپارچه دارای " لباس واحد، زبان واحد و نژاد واحد" شکل می گرفت. در خصوص تلاش های وافر چندین دهه ای در این راستا که خود مقال و مجال دیگری می طلبد، نیازی به توضیح دیده نمی شود.

اما آنچه باید گفته شود این است که پروژه ی مذکور درست در زمانی که انتظار میرفت به ثمر بنشیند برعکس به شکست کامل انجامیده و تلاش های گردانندگان آن به یغما رفته است. ملت سازی بر مبنای فاکتورها و مشخصه های هویتی فقط یک قوم ( فارس) از میان جامعه کثیرالقوم ایران به سرانجام نرسیده و البته نخواهد رسید

 گناه بزرگ تشکیل دهندگان فراکسیون مناطق ترک نشین ایران فقط در همین نکته نهفته است یعنی رسمیت دادن به هویت ترکی در ایران، آنچه البته در بطن و متن جامعه از قبل وجود داشت ولی انکار گشته و به رسمیت شناخته نمی شد‌.

آنچه مشخص است پیشبرد هویت ترک در ایران چه بدون فراکسیون و چه با فراکسیون قابل برگشت نیست. ممانعت از تشکیل آن پاک کردن صورت مساله بوده و نه تنها مشکلی را حل نخواهد کرد بلکه به پبچیدگی موضوع نیز دامن خواهد زد. در خلاء احزاب و تشکل های سیاسی واقعی، نقش چنین فراکسیون هائی در بسترسازی و هدایت صحیح مطالبات قومی، جلوگیری از افراط گرائی و مدیریت تضادها و رفع شکاف های اجتماعی و توسعه همه جانبه و پایدار و و تقویت همدلی جامعه ایران انکارناپذیر است

منبع : عقلانیت کانالی