💢 توهین و تمسخر، نشانه ضعف و حماقت

اصولا توهین و اهانت به شخص و گروه و قوم و به هر نوع عقیده و مذهب، از لحاظ عقلی، شرعی و انسانی امری مذموم و زشت است. فارغ از مذموم بودن امر، توهین و تمسخر نشانه اوج سفاهت و رذالت و ضعف توهین کنندگان نیز میباشد.

🔹با این وصف، حافظه تاریخ مملو از این قبیل حماقت های بشری بوده و هست. نمونه و مصداق بارز آن، توهین و تمسخر بسیاری از پیامبران الهی توسط قوم خود، توهین مردم مکه به حضرت محمد(ص)، توهین عمرو بن عبدود به حضرت علی(ع) در جنگ خندق، توهین و اهانت به معصومین توسط مخالفانشان، توهین به علما و اکابر دین و علم و هنر و سیاست و تاریخ در طول عمر تاریخ...

🔸در مقیاس و مصادیق بعدی، توهین به ملل و اقوام و مذاهب نیز در صفحات تاریخ به وفور یافت می شود. نمونه بارز اینگونه توهین ها در اشعار شاعران، من جمله شاعران مسلمان و غیر مسلمان نیز دیده میشود.

🔺فردوسی از جمله شاعرانی است که در منظومه شاهنامه اش به کرات "اعراب و ترکها" به عنوان ارکان اساسی اسلام را مورد اهانت و تحقیر و تمسخر قرار داده است. شاهنامه فردوسی شاید از جمله اولین متون ادبی فارسی باشد که از در و دیوار ابیات شاهنامه اش عرب ستیزی و ترک ستیزی و زن ستیزی می بارد.

🔶حال بماند که بعضی از مردم نا آگاه و بعضا آگاه خودمان، چنین شاعر ناسزاگو به هویت و قومیت خویش را شاعر ملی (تحمیلی) خود می دانند ولی هنوز نام دو تن از شاعران ترک به گوششان نخورده است!

🔺شاهنامه فردوسی تنها یک نمونه از توهین های ادبی و تاریخی است که در حق اقوام و ادیان دیگر صورت گرفته است. شدت این توهین ها در طول حکومت 60 ساله پهلویان به اوج خود رسید که فقط قوم خود را برتر و برگزیده می دانستند. (ادامه در منبع)

همدان تورکلری↙️ 

@hamadan_turk